Saska Kępa jest częścią dzielnicy Praga-Południe, położoną między Wisłą, alejami Poniatowskiego i Waszyngtona, Kanałem Wystawowym oraz Gocławiem. Zaliczany jest do niej także Park Skaryszewski im. Paderewskiego. Osiedle obejmuje cześć terenów dawnej wyspy-kępy, na skutek akumulacyjnego działania rzeki połączonej z jej brzegiem prawym.
Od XIV wieku należała do Solca i nosiła nazwę Kępy Soleckiej. Nazywana też była Kępą Kawcza. Do XVII wieku była niezamieszkana. Osadnictwo na Kępie datuje się od 1628 r. Jako pierwsi zamieszkali tu Holendrzy, popularnie zwani Olendrami, którzy przybyli do Polski w poszukiwaniu schronienia przed prześladowaniami religijnymi we własnym kraju. W tym czasie powstała kolejna nazwa – Kępa Holenderska lub Olenderska.__
W 1656 roku Kępa uległa zniszczeniu podczas bitwy ze Szwedami. Kolejne zniszczenia miały miejsce w latach 1701-1711, w okresie tzw. wojny północnej, gdy na jej terenach obozowały wojska szwedzkie, saskie i rosyjskie. Ponownie armie saskie i rosyjskie przebywały tu w 1733 roku w czasie walk o koronę polską.
W latach 1735-1795 roku tereny Kępy dzierżawili król Polski August III oraz jego spadkobiercy. Od tego czasu Kępę zaczęto nazywać Kępa Saska.
Od lat dwudziestych XIX wieku, a w szczególności w drugiej jego połowie, Saska Kępa staje się miejscem niedzielnego wypoczynku mieszkańców Warszawy. Budują się lokale rozrywkowe, strzelnice, kręgielnie, huśtawki. Goście przybywają tu głównie wodą, a także pieszo lub bryczkami.
W 1864 roku mieszkańcy Saskiej Kępy uzyskali status włościan i nie musieli już płacić miastu czynszu dzierżawnego. Jako wieś została włączona do gminy Wawer.
Na początku XX wieku powstaje most Poniatowskiego (wówczas zwanym oficjalnie mostem Mikołajewskim), który przyspiesza rozwój Saskiej Kępy. Usypany zostaje Wał Miedzeszyński, otwiera się Park Skaryszewski. W kwietniu 1916 roku Saska Kępa zostaje włączona do Warszawy i powoli zamienia się w nowoczesną dzielnicę mieszkaniową.
Wszystkie zdjecia można obejrzeć TUTAJ
