Nad Wisłą powstaną rosnące wierzbowe ławki?
Ciekawy pomysł na upiększenie Warszawy. Jak Wam się podoba?
Warszawa, podobnie jak wiele innych polskich miast, wciąż jeszcze niedostatecznie wykorzystuje potencjał,jakim są brzegi Wisły. Jednocześnie coraz bardziej docenia się innowacyjny design miejski, oparty na naturalnych materiałach, szczyty popularności zdobywają ruchy takie jak miejska ogrodowa partyzantka, a tłumy warszawiaków pojawiają się co wieczór na miejskiej plaży nad Wisłą. Odbywają się konsultacje miejskie dotyczące zagospodarowania plaż na Saskiej Kępie i Żoliborzu.
Czy w przyszłości Warszawa będzie miała szansę stać się naprawdę zielonym nadrzecznym miastem, w którym człowiek będzie umiał żyć w zgodzie z przyrodą? Tak - odpowiadaja entuzjastycznie Agata Knop oraz Łucja Malec-Kornajew i sadzą żywe, rosnące wierzbowe ławki dla mieszkańców Warszawy, nad samą Wisłą.
Wybraliśmy właśnie brzeg Wisły, ponieważ to naturalne miejsce występowania wierzby (krzewy wierzby porastają też zwykle wiślane kępy, czyli wysepki), z której tradycyjnie pozyskuje się materiał plecionkarski do wyrobu m.in. mebli domowych i ogrodowych. My proponujemy, opierając się na tej technice, zasadzić na brzegu Wisły zielone meble miejskie, zwrócone ku nurtowi rzeki.
Ławki zostaną wykonane ze świeżych giętkich witek wierzbowych, ukształtowanych w formę siedziska, oparcia i podłokietników. Witki te zostaną wpuszczone w ziemię na odpowiednią głębokość, jest to konieczne, aby ławki zachowały żywotność. Ławki zostaną usytuowane wzdłuż brzegu Wisły i zwrócone ku jej nurtowi, by można się przyglądać rzece siedząc na nich.
Już pierwszego sezonu, tuż po nasadzeniu, ławki wypuszczą pąki i zaczną porastać nowymi zielonymi liśćmi. Utworzy się z nich gęstniejąca zielona „tapicerka” – pokrycie, które będzie można dowolnie formować w ciągu kolejnych lat. W zależności od potrzeby można będzie zachować oryginalny kształt zasadzonej ławki lub uzyskać efekt „dzikości” (w odpowiedni do zamierzonego efektu sposób przycinając pojawiające się nowe gałązki, wplatając je w oryginalną konstrukcję lub pozwalając im się rozrastać). Po ok. 3 sezonach konstrukcja ławek wzmocni się na tyle, by można było na nich usiąść.
Inwestycja w takie ławki to w zasadzie meblarskie perpetum mobile - odpowiednio pielęgnowane wierzbowe ławki po kilku latach będą mogły wedle życzenia zostać wycięte i przekazane do użytku również we wnętrzach, a w ich miejscu można będzie zasadzić nowe egzemplarze. W ten sposób z naturalnych materiałów, które można hodować na miejscu, co kilka lat uzyskujemy nowy „zbiór” gotowego wyposażenia do wnętrz.
Tym samym ławki staną się miejskim ogrodniczo-designerskim eksperymentem. Będą się świetnie nadawać do obserwacji sił natury, które nawet w mieście potrafią utorować sobie drogę - wierzba jest bowiem jedną z najlepiej się adoptujących i najszybciej rosnących roślin w Polsce. Na przykładzie ławek będzie można przeprowadzać lekcje szkolne, uczyć botaniki, na równi z zagadnieniami miejskiego designu. Planujemy również zachęcić mieszkańców stolicy (osoby prywatne, rodziny, szkoły...) do opieki nad rosnącymi ławkami, ucząc ich tym sposobem odpowiedzialnego, ekologicznego podejścia do najbliższego otoczenia i dbałości o przyrodę.
Ławki można będzie sadzić w każdym słonecznym miejscu na brzegu Wisły, a przy odpowiedniej dbałości o podłoże i samą roślinę także w parkach i przy ulicach Warszawy. A skoro warszawiacy tak polubili miejskie plażowanie – być może wierzbowe ławki mają szansę stać się oryginalną alternatywą dla tradycyjnych plażowych leżaków?
Projekt nawiązuje m.in. do ekologicznych idei dr Christophera Cattle (brytyjskiego projektanta rosnących mebli) oraz innych twórców żywych konstrukcji meblarskich i architektonicznych. Prezentuje alternatywny sposób „produkcji” mebli i odpowiedź na drzemiącą w mieszkańcach metropolii potrzebę koegzystencji z przyrodą i dbałości o nią.
POLSKA WIERZBA/Agata Knop i Łucja Malec-Korajew
Duet Polska Wierzba zajmuje się zieloną rosnącą architekturą, wierzbowym designem oraz ich społecznym wymiarem. Tworzy żywe struktury architektoniczne, konstrukcje z rosnącej wierzby i z wikliny oraz z innych organicznych materiałów. Prowadzi warsztaty oparte na tradycji plecionkarskiej, przywraca do łask wikliniarskie rzemiosło i ukazuje je w nowym społecznym aspekcie. Pierwszym, choć nie jedynym, materiałem, z którym pracuje, jest wierzba sucha i żywa powszechnie kojarzona z polskim krajobrazem.
